George McLaurin był pierwszym Afroamerykaninem, który został przyjęty do uniwersytetu Oklahomy w 1948 r. Musiał siedzieć z dala od innych studentów i znosić ignorowanie kolegów jak i wykładowców. Mimo to był jednym z trzech najlepszych studentów w historii uczelni, zaś później został profesorem.
Sam tak wspominał swoje studia: „Niektórzy koledzy patrzyli na mnie jakbym był zwierzęciem, nikt się do mnie nie odzywał, wykładowcy nie odpowiadali na moje pytania. Ale bardzo poświęciłem się nauce i niektórzy zaczęli się do mnie zwracać, abym im wyjaśnił zagadnienia, których nie rozumieli.”
Wnioski:
1. Próba podobania się innym, pozyskania czyjejś aprobaty i akceptacji jest niedorzeczna. George McLaurin był na tyle dowartościowany, że poradził sobie w bardzo trudnych warunkach, w których był źle traktowany. Nie poradził by sobie w takich warunkach człowiek, który pozwala, aby kierowały nim jego niezaspokojone potrzeby akceptacji i bycia docenianym. Nie poradził by sobie, gdyż nieuświadomione potrzeby sprawiają że człowiek zachowuje się niedorzecznie, bo ma z tyłu głowy, że musi coś komuś udowodnić.
2. Jeżeli chcę być lepszy muszę zaakceptować i pokochać siebie takim jakim jestem, z moimi wadami i błędami. Wtedy będę w stanie wykorzystać lepiej swoje talenty i zalety.
3. Jeżeli chcę być wyjątkowy muszę robić rzeczy inaczej niż wszyscy i nie oglądać się na ludzką akceptację i aprobatę.
4. Więcej jakości niż ilości. Człowiek, który pracuje nad sobą stale poprawia jakość. Im lepsza jakość pracy tym szybciej przychodzą efekty. Wtedy możemy mieć więcej wolnego czasu na rodzinę i przyjemności. A to jest niezbędne dla równowagi i wewnętrznego pokoju. Nie zapominajmy, że rodzina jest ważniejsza niż praca. Często pracujemy po to, aby zapewnić byt rodzinie, więc należy dobrze poukładać sobie priorytety. Bez stabilności w życiu prywatnym nie jest łatwo dawać z siebie wszystko w pracy. A lekceważenie problemów rodzinnych zawsze prowadzi do rozłamu i braku stabilności.
